Park Narodowy Kinabalu w Malezji to idealne miejsce dla fanów górskich wędrówek oraz tych co cenią sobie wypoczynek na świeżym powietrzu. Sprawdzając co zobaczyć w Parku Narodowym Kinabalu muszę przyznać, że znalazłam masę atrakcji nie tylko dla tych co wspinają się po górach. Jeśli po prostu chcecie odpocząć na łonie natury i poleniuchować w chatce z pięknym widokiem z pewnością będziecie zadowoleni. Oprócz górskich szlaków znajdziecie tu też gorące źródła, wodospady czy plantację herbaty.

Przede wszystkim Park Narodowy Kinabalu zachwyci was wspaniałą przyrodą, która ze względu na wysokość, zupełnie różni się od pozostałych części Borneo. Mnóstwo lokalnych turystów przyjeżdża tu z Kota Kinabalu czy innych dużych miast Malezji, żeby się schłodzić, bo jak mówią, to tu mogą poczuć, co to znaczy zima. Rzeczywiście chłodne wieczory z herbatą i rześkie poranki, przypomniały mi nieco pobyty w naszych polskich górach. Temperatura w nocy często spada poniżej 20 stopni, a na tą strefę klimatyczną, to rzadki ewenement. Zieleń i łagodny klimat sprawiają, że naprawdę można tu wypocząć.

Wspinaczka na Górę Kinabalu

Góra Kinabalu wznosi się na wysokość 4,095 m. n. p. m. i jest najwyższą górą w Azji południowo – wschodniej pomiędzy Himalajami i Papuą. Alpiniści z całego świata przybywają tu, aby ją zdobyć. Niestety duża wysokość to nie jedyne ograniczenie, aby wspiąć się na Kinabalu. Ze względów bezpieczeństwa obowiązuje dzienny limit osób, które chcą się wspiąć na Mount Kinabalu – 135 osób. Ponadto opłaty za trekking sięgają cen jak w Himalajach. Za podstawowy trekking zapłacisz od 800-1000 zł. Cena zawiera opłaty związane z noclegiem, wyżywieniem, tragarzami itp. Taki all inclusive za (najczęściej) 2-3 dniowy trekking. Niestety nie można wdrapywać się na własną rękę, więc opłaty są nieuniknione. W związku z powyższym ja niestety podziękowałam i postanowiłam sprawdzić, co mogę zobaczyć w Parku Narodowym Kinabalu oprócz wspinaczki na Górę Kinabalu.

Co zobaczyć w Parku Narodowym Kinabalu?

Jeśli wydaje ci się, że Park Narodowy Kinabalu jest tylko dla tych, którzy uwielbiają górskie wspinaczki, to się mylisz. Warto się tam zatrzymać również na rekreację, pikniki czy odpocząć od upałów. Osoby, które źle znoszą wysokie temperatury, znajdą tu ukojenie. Przybliżę teraz ciekawe miejsca w Parku Narodowym Kinabalu, żeby każdy z was mógł znaleźć coś dla siebie.

Szlaki w Parku Narodowym Kinabalu

Przede wszystkim, Park Narodowy Kinabalu oferuje wiele szlaków do pieszych wędrówek o różnej długości i trudności. Szlaki są dobrze oznaczone, z jednego można z łatwością przejść w inny. Generalnie są to szlaki rekreacyjne o małej trudności, jednak powinny zadowolić niesmak u tych, co bili się z myślami o zdobyciu Kinabalu. Omówię teraz poszczególne z nich.

Silau Silau Trail

Jeden z najpopularniejszych szlaków na terenie parku, który rozciąga się na ponad 3 km. Szlak można przejść w godzinę i jest bardzo łatwy bowiem przez większość czasu płaski, ciągnie się wzdłuż strumienia. Po drodze kilka możliwości przejścia do innych szlaków jak np. Kiau View Trail, z którym tworzy małą pętlę.

Kiau View Trail

Pora na trochę wspinaczki, ale bez niej nie zobaczy się kilku punktów widokowych, które oferuje Kiau View Trail. Szlak ma 2,5 km długości i zajmuje od 60 do 90 min. Kiedyś ten szlak wiódł na szczyt Góry Kinabalu, gdyż jego początek był w wiosce Kiau.

Pandanus Trail

Bardzo krótki, bo tylko 600 m., ale za to męczący, ze względu na strome podejście. Na skrzyżowaniu łączy się z Kiau View Trail.

Bundu Tuhan View Trail

Krótki szlak do punktu widokowego na wioskę Bundu Tuhan. Jego przejście zajmie 30 min (500 m.) i jest blisko recepcji Parku Narodowego, co czyni go jednym z najczęściej odwiedzanych w parku. Z punktu widokowego możesz wrócić do wyjścia bądź kontynuować wędrówkę Liwagu Trail.

Liwagu Trail

Liwagu Trail jest najdłuższym oferowanym szlakiem na terenie Parku Narodowego Kinabalu (pomijając wejście na szczyt – 8 km). Ma ponad 5 km i jego przejście zajmie około 2,5 godziny. Szlak biegnie wzdłuż rzeki, przecinając kilka strumieni i grzbietów gór.

Bukit Ular Trail

Mało popularny szlak, na którym można spotkać rzadkie endemiczne gatunki ptaków. Szlak ma około kilometra i jego przejście zajmie w przybliżeniu 60 minut. Z Bukit Ular Trail możliwość przejścia do Mempening Trail.

Mempening Trail

Mempening znaczy po malajsku „dąb”, który licznie występuje na szlaku. Ma ponad 3 kilometry i do jego przejścia potrzebujesz około 2 godzin. Ścieżka jest stosunkowo łatwa i łączy się z kilkoma innymi Bukit Tupai, Bukit Burung, Silau Silau Trail czy Liwagu Trail / Bundu Tuhan View Trail.

Bukit Tupai i Bukit Burung Trails

Krótkie szlaki do punktów widokowych, które najlepiej połączyć. „Bukit” znaczy po Malajsku wzgórze, więc nie obejdzie się bez wspinaczki. Ścieżki słyną z dobrych warunków do obserwacji ptaków. Łączone rozciągają się na około 1,5 km długości i zajmą 90 min. Możliwość przejścia na Mempening Trail lub Silau Silau trail.

Mountain View Trail

Krótki 15 minutowy szlak na punkt widokowy na Mount Kinabalu. Przy dobrej pogodzie można zobaczyć ją w całej okazałości, przepiękne lasy deszczowe dookoła oraz Wodospad Kandamaian.

Gorące źródła i wodospady

Pooring Spring to Park rekreacyjny, w którym są nie tylko gorące źródła, ale także wodospady, Canopy Walk czy ogród botaniczny. Idealne miejsce na jednodniowy wypoczynek. Pooring Spring znajduje się po drugiej stronie Ranau, godzinę drogi od recepcji Parku Narodowego Kinabalu.

Uwielbiam gorące źródła! Nie mogłam nie wskoczyć i do tego będąc w okolicy. Woda w samym źródle jest piekielnie gorąca, w związku z tym do kąpieli mieszana jest z zimną. Na terenie parku rekreacyjnego jest jedna duża wanna na kilkanaście osób oraz wiele jedno-dwuosobowych baseników. Każdy z nich wyposażony jest w kran z gorącą i zimną wodą. Odwiedzający sami mogą zgotować sobie kąpiel po czym wypuścić wodę. Obok gorących źródeł znajduje się też basen z zimną wodą. Mimo iż wiem, że takie przejścia z gorącego w zimne dobrze hartują ciało, jak sauna, nie zdobyłam się na wejście po gorącej kąpieli. Park jest wyposażony w łazienki z prysznicami i miejsca na piknik. W weekendy ściągają tam całe tłumy lokalnych.

Krótki spacer za gorące źródła doprowadzi cię do Canopy Walking oraz ogrodu botanicznego. Ścieżka wiedzie dalej do Wodospadu Kipungit – 20 min. Kilkumetrowy wodospad to kolejne miejsce, gdzie można się schłodzić po gorącej kąpieli albo wymasować pod wodospadem. Niewiele osób zapuszcza się w tą stronę, więc można mieć wodospad tylko dla siebie.

Przy wodospadzie Kipungit znajduje się oficer rejestrujący tych co zdecydują się na dalszy trekking. Kolejne 30 min. trekkingu zaprowadzi cię do małej jaskini, gdzie mieszkają setki nietoperzy. Do jaskini można zajrzeć, ale uważajcie żeby nie wystraszyć jej mieszkańców, bo się wyprowadzą. Ścieżka prowadzi aż do Wodospadu Langanan, który jest oddalony o 2 godziny marszu i ma aż 120 m. wysokości. Na ścieżkę wpuszczają tylko do godziny 13, żeby mieć czas na powrót przed zmrokiem.

Plantacja herbaty Sabah

Jak pewnie wiecie, jestem ogromną fanką herbat i odwiedzam plantacje, kiedy tylko są w zasięgu. W Malezji Zachodniej zobaczyłam plantacje w Cameroon Highlands i byłam zachwycona pięknem tego miejsca. Lokalni piją herbatę z mlekiem, napój nazywa się teh tarik. Herbatę Sabah miałam już okazję skosztować w herbaciarniach na Wyspie Penang w zachodniej Malezji. Jednakże będąc w okolicy Ranau nie mogłam pominąć wizyty na plantacji. Herbata Sabah szczyci się mianem organicznej produkcji. Właściciele mówią, że wszystkie insekty żerują w pobliskich lasach, zostawiając herbatę w spokoju, więc nie muszą używać żadnych pestycydów.

Widok z plantacji jest przepiękny. Zieleń pól herbacianych i widok na Górę Kinabalu zapierają dech w piersiach. Wizyta na plantacji jest darmowa i można do woli spacerować i fotografować pola. Plantacja ma restaurację, gdzie zdegustujesz ichniejsze wyroby herbaciane i cieszyć się widokiem. Fabryka jest malutka, mimo to oferuje płatne wycieczki, żeby zobaczyć proces powstawania herbaty.

Ranau

Ranau to największe miasteczko w okolicy Parku Narodowego Kinabalu, ale w rzeczywistości to tylko mała wioska. Jeśli zastanawiasz się czy jest tam coś do zobaczenia, odpowiedź brzmi: nie. Mimo to, Ranau będzie  najlepszym miasteczkiem na zakupy czy przerwę na obiad. W centrum jest sporo restauracji, sklepów i popołudniowy bazar z lokalnymi smakołykami i naleśnikami.

Lokalną ciekawostką jest także wino ryżowe wielokrotnego użytku, które polecam skosztować. Jest to produkt bardzo ciekawy i nie kupicie go w sklepie tylko u lokalnych bab, po prostu trzeba pytać dookoła. Wino ryżowe sprzedawane jest w uciętej plastikowej butelce po wodzie mineralnej. W nim gała sfermentowanego ryżu, jeszcze nie wino. To wszystko owinięte w kolejny plastik (o zgrozo!) i jeszcze do tego słomka. Pomijając karygodne zużycie plastiku do produkcji (w Wietnamie piłam ten sam trunek w glinianym dzbanie z bambusowej słomki) to najfajniejszy jest fakt, że wino rozrabia się samemu.

Przepis jest prosty jak przygotowanie zupki chińskiej, tyle że zalewa się zimną, a nie gorącą wodą. Wino po 5 minutach jest gotowe do spożytku. Jak się skończyło zalewa się po raz kolejny, zamiesza, wypije. I potem znowu. Proces powtarza się kilka razy, aż zamiast wina, będziecie czuć tylko smak wody. Wino jest delikatne w smaku i ma w przybliżeniu tyle procent alkoholu co mocniejsze piwo. Dostałam takie wina w prezencie od couch surferki w Ranau i muszę przyznać, że bardzo praktycznie się z nimi podróżuje. Lekkie, można zgnieść, a kiedy suszy zalewa się wodą i gotowe.

Kwiat Raflezji – nie polecam

Szperając o tym, co zobaczyć w Parku Narodowym Kinabalu, z pewnością natkniecie się na wzmianki o raflezji. To największy kwiat świata, osiągający nawet 100 cm. Bardzo ciężko go spotkać, a kwitnie tylko przez jeden dzień, co czyni go jeszcze bardziej wyjątkowym i nieuchwytnym. Lokalni szukając pomysłu na biznes założyli farmy raflezji, w których jest ich tyle, że najprawdopodobniej trafisz na kwitnienie o każdej porze roku. Nie lubię takiego oszukiwania i staram się podróżować bardziej odpowiedzialnie i stawiać na ekoturystykę. W związku z tym wolę oglądać dziką przyrodę i chronić ją, zamiast iść do ogrodu raflezji czy do zoo.

Fish SPA – rybi masaż

Fish SPA w pobliżu Ranau jest nieco dalej od plantacji herbaty Sabah. Do tej pory miałam okazję spróbować tego rodzaju SPA w Tajlandii i na Filipinach i były to małe rybki obżerające się martwym naskórkiem z moich stóp. SPA w pobliżu Kinabalu jest zupełnie inne, bowiem ryby są ogromne! Kontakt z tymi bestiami to po części masaż i po części ubaw po pachy.

Jak dojechać do Parku Kinabalu?

Park Kinabalu znajduje się przy głównej trasie z Kota Kinabalu na wschód Sabah. Każdy autobus jadący w stronę Sandakan czy Semporna was tam zabierze. Ja wybrałam się autostopem i poszło bardzo łatwo. Dystans z Kota Kinabalu do Ranau nie jest długi, ale ze względu na górzysty teren zajmie około 3 godzin. W autostopowych autach poznałam lokalnych turystów oraz parę z Singapuru. Wszyscy zmierzali do Parku Kinabalu, żeby się schłodzić. To zupełne przeciwieństwo do nas, my uciekamy do ciepłych krajów, żeby się wygrzać, a Malezyjczycy szukają schronienia od skwaru. Co jak co, ale noce były chłodne i zdążyłam się tam stęsknić za ciepełkiem.

Niektóre atrakcje Parku Kinabalu, które wymieniłam, znajdują się przy głównej trasie, jak plantacja herbaty, Ranau czy fish SPA. Do pozostałych trzeba będzie trochę odbić w bok, więc autostop może być ciężki ze względu na małą ilość pojazdów. Nie mniej jednak w weekendy porusza się tą trasą masa turystów z Malezji, więc nie powinno być problemu. Żeby poruszać się sprawnie i niezależnie najlepiej jest wynająć auto.

Nocleg w Domku Hobbita w Kundasang

Nie mogę nie wspomnieć o miejscu, gdzie spałam, bo było to jedno z najbardziej uroczych w jakich miałam okazję być. Domek Hobbita stoi przy głównej trasie pomiędzy recepcją parku narodowego, a Ranau. Na stromym wzgórzu znajduje się kilka domków B- Inspired Abode. Są skromne kolorowe chatki z materacem i dzieloną łazienką, domek Hobbita i Pokój Królewski z łazienką i dużym łóżkiem.

Nic jednak nie pobije domku Hobbita. Zakochałam się w nim jak tylko weszłam przez okrągłe drewniane drzwi. W środku dominuje drewno i zieleń. Jest łazienka z gorącym prysznicem i aneks kuchenny z czajnikiem i ryżowarem. Domek ma jedno podwójne łóżko oraz 2 jednoosobowe, wobec tego przygotowany jest by pomieścić 4 osoby. Z zewnątrz Domek Hobbita może wyglądać na mały, ale jest bardzo przestronny.Najlepszy jednak jest widok z okna i generalnie z całego wzgórza, bowiem znajduje się na przeciwko majestatycznej Góry Kinabalu. Poranki, kiedy słońce powoli oświetlało górę różnymi kolorami, były przepiękne. Jeśli chodzi o domek Hobbita, to chciałam nawet z niego wychodzić, górę Kinabalu podziwiać można leżąc w łóżku. Rozpieszczona tropikalnymi temperaturami siedziałam w ciepełku popijając herbatę, kiedy za oknem padał deszcz i ziąb 19 stopni.Planujesz pobyt w Kota Kinabalu? Sprawdź rajskie wyspy w pobliżu Kota Kinabalu z białą plażą jak z obrazka i idealnymi warunkami do snorkelingu. Po wizycie w Parku Narodowym Kinabalu pojechałam na wschód, gdzie kryją się resztki lasów deszczowym na Borneo i dzikie zwierzęta dżungli.

Time Travel Bee

The Bee is a nature lover and tea addict. Loves the idea of slow life and responsible traveling, constantly trying to improve to bee more eco-friendly. Appreciates old cultures and traditions, loves to immerse with locals, listen to ethnic music as well as taste regional food and drinks. Her favorite spots while traveling are family houses and street markets.

Learn more about the author